siren sesleri beynimin içinde dönüyor.. zamanla yarışıyoruz, çevredekilerin umrunda bile değil oysa.. gözlerimden süzülenleri yanımdakine hissettirmemeye çalışıyorum.. güçlü durmam lazım, sakin olmalıyım.. siren sesleri iliklerimde.. arkamdaki küçük pencereye baksam, iyi mi değil mi bir görsem.. yapamıyorum ama işte olmuyor, cesaret edip kafamı geriye döndüremiyorum.. yaşamayan bilemez bu duyguyu "ya bir şey olduysa, Allah'ım sen koru!"
ambulansın ön koltuğunda oturmak gibi, bir aşkın son demleri.. pencereden bakıp gerçekle yüzleşmek cesaret işi..
telefondan sesi geliyor, önce hasta zannediyorum sonra anlıyorum ki ağlıyor.. börtüm böcüğüm o benim, sesinin cıvıl cıvıl gelmesine alıştığım "anlatacak bu kadar şeyi nereden buluyor" dediğim tatlı gevezem.. oysa kelimeler boğazına düğümleniyor şimdi.. "bitti" diyor "ayrıldık.. yani daha doğrusu ayrıldı.. o istedi, şimdi ben terk edilmiş oluyorum değil mi? evet o beni terk etti!" hastasının öldüğüne inanmak istemeyen biri gibi.. kalbinde siren sesleri!
"üzülme" diyorum ne yapacağımı bilememenin şaşkınlığıyla.. oysa biliyorum ne denli acı çektiğini.. ama böyle bir durumda ne denilebilir ki?
yaşamak, üzerinde kirli bir çamaşır gibi şu an.. başının içinde büyüyen sorular bir kanser tümörü sanki..
arkadaş kalacaklarmış "sorun sevgi değil" diyor, "o beni seviyor ama mesafe işte.."
yeterince sevilmediğini kabullenmek mi daha zor böyle durumlarda yoksa onu ömrünün sonuna kadar kaybettiğini bilmek mi?
"en iyi arkadaşım evleniyor" filminde cameron diaz, julia roberts'a döner ve der ki: "sen kazandın! benimle evleniyor ama o seni kaideye oturtmuş.. onun gözünde hiçbir zaman senin olduğun yere erişemeyeceğim!"
böyle bir tabloda hangi kadın için daha zordur durum, bilmem ki.. şu anda tek bildiğim çocukları hiç sevmeyen, seslerine dahi tahammül edemeyen bir kızın "onun küçüklüğü"ne benzeyen bir oğulları olması hayali bitti..
onunla ilgili kurduğu tüm düşler yolda kaldı şimdi..
ne denilebilir ki?!
duydunuz sirenin sesini, yol verme vakti!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder