30 Eylül 2012 Pazar

Senin gökyüzünde benim yerim yoktu..



"Ve sonsuza kadar mutlu yaşadılar.."

Böyle biterdi bize anlatılan masallar..
Ben saçlarımdaki lülelerle oynarken hayallere dalarak dinlerdim hepsini..
Başrol tabii ki hep benimdi!
Öptüğü kurbağa prense dönüşen de bendim, 
Yüz yıl süren uykusundan bir prensin öpücüğüyle uyandırılan da..

Her masalın mutlu sonla bitmediğini anladığımda,
Daha doğrusu bu gerçek bana hayat tarafından bizzat anlatıldığında, 

Kocamandım aslında..
Yine de olgunlaşma dönemim bu öğretiden sonra zirve yaptı diyebilirim..

Ve o zirvede yüzüm uçuruma dönükken öğrendim ki..


"Her şey zamanla yoluna girer" ve "Her acı diner"di..
İnsan alışırdı her şeye..
"Anladım" derdi "Affettim" derdi, yoluna devam ederdi..
Yine de o acı, şekil değiştirse de dururdu işte belleğinde bir yerde..
Adeta ufacık bir kara leke!

Ne kadar çabalasan nafile..
Çünkü zamanla öğreniyor insan
Ne kadar uğraşsa da o en kırılan yanının asla affetmeye izin vermediğini!

Seni hiçbir zaman tam olarak affedemeyeceğimi diyorum.. Sana söyledim mi?!

Cansu..