Salıncak..

Salıncakta sallanıyorsun

Ceviz ve kiraz ağaçlarının arasında salınan bir melek gibisin

Birbirlerine takılmış gözlerimiz

Üzerinde, yanında taşıdığın zerafetin

Ellerin gözüme çarpıyor sonra

O ince, narin

Nasıl da yakışıyorsun kendine..



Naif bir rüzgâr

Kalkıp inen tüller

Uzunca bir sedir

Sedirin yanında, demlenmiş, semaverle yapılmış çay

Odalardan hollere, oradan yanımıza kadar gelen saf gül kokusu

Rüzgâr çanlarından etrafa yayılan tını

Tekne gürültülerinin kıyıya uzanan hoş karşılığı

Bahçenin içerisine akar halde bırakılan hortumdan çıkan suyun şırıltısı

Çiçek kümelerinden yükselen kokuya eklenen ıslanmış toprak kokusunun oluşturduğu buğu

Arada bir avluya tüneyip kanatlanan güvercinler

Alabildiğine yeşil

Alabildiğine mavi

Alabildiğine sen..


Ve hep güzel şeylerden bahsetmeye odaklanmış bir zihin

Gözlerimi kapatıyorum

Güzel bir rûyaya dalmış gibiyim

Bir bir çıkarmaya başlıyorum belleğimden, çocukluk fotoğraflarını

Yaşam kitabımın içinde karanlık sayfaların en az bulunduğu bölümdür o yıllar

Orada, mantisin üzerinde, çamaşır yuğmak için su kaynatıyor annem

Hüzünleniyorum doğrusu

Zaman nasıl geçiyor, hayat ne çabuk yoruyor ve ne çok kırıyor bizi..


Gözlerimi açıyorum

Salıncakta sallanıyorsun

Ceviz ve kiraz ağaçlarının arasından bana gülümseyen bir melek gibisin

Derin bir nefes alıyorum

Kendimi, içimi, seni ve hayatı daha iyi hissediyorum şimdi

Kirazları küpe yapıyorum kulağına

O an gamzelerinden incelikler, sevimlilikler, gülümseyişler uçuşuyor sanki

Koşarcasına tutuyorum ellerini

Uçurtmasının iplerini sıkı sıkı tutan bir çocuk gibi, ellerimin arasından kaçacağından korkuyorum sanki..


Sen kayıtsız, gülümsüyorsun

Salıncakta sallanıyorsun

Ceviz ve kiraz ağaçlarının arasından bana bakan bir mucize gibisin

Plakta “Ömrüm Seni Sevmekle Nihayet Bulacaktır” adlı şarkı çalıyor

İçimden şiirler akıp gidiyor, umursamıyorum inan

Dünya devam ediyor(muş) dönmeye

Ve sen salınıyorsun, arada bir toprağı ayağınla okşayaraktan..

Kamran Deniz