Anneler Günü'ne dair hatırladığım ilk anım, anaokuluna ait. Bir arkadaşımız, trafik kazasında annesini kaybetmişti o yıl. Ben de okulda annemiz için yaptığımız kartı ondan saklamaya çalışmıştım.
Eve geldiğimde kırışık buruşuk bir Anneler Günü kartı uzatışıma hiç içerlememişti annem. Bilirsiniz, anneler "madde"yi değil "mana"yı önemserler çünkü.. Ama ben yine de açıklama gereği duymuştum. Arkadaşımın annesi olmadığı için ona kart hazırlamaktan utandığımı, o üzülmesin diye kartı katlayıp avuçlarımın arasına sakladığımı anlattığımda annem: "Cansuyum, sen bana çok daha büyük bir hediye verdin." demişti.
Şimdi dönüp baktığımda, annemin bana öğrettiği en önemli değerlerden biri "empati kurmak"tı sanırım. Belki de bu yüzden empati kuramayan insanları hâlâ anlayamam, onlara çokça kırılırım. Ve her Anneler Günü'nde o arkadaşımın ve onunla aynı kaderi paylaşan diğer insanların neler hissetmekte olduğunu düşünüp duygulanırım.
Cansu..
Güzel yürekli dost Cansu. Anneciğin nasıl da şanslı.
YanıtlaSil