..

Canım bir daha asla acımaz sanıyordum.. Öyle ya, hak etmiştim ben artık mutluluğu.. Üstelik kalbim nasır da tutmuştu..

Kimseye hiçbir bedel ödetmeyen ben, onca bedeli boşuna ödememiştim.. Boşuna ödememeliydim! Mutlu olacaktım, çok mutlu.. Hiç olmadığım kadar mutlu.. Bu kez yanmayacaktı işte kahrolası canım.. Bu kez kimse acıtamayacaktı öyle kalbimi eskisi gibi.. Bu kez.. Bu kez her şey farklı olacaktı.. Buna kim inanmak istemez ki, değil mi?!

Uzun zamandır bu kadar acımamıştı içim.. Bu kadar zavallı, bu kadar aciz ve böyle güçsüz hissetmemiştim kendimi! Belki biraz geç olacak ama sırrımı vereyim size: Ben aslında hiç güçlü biri olmadım ki! Öyleymişim gibi davrandım sadece, çünkü öyle gerekti!

Mutlu olacaktım ben.. Tüm o yaşadığım kötü günlerin, sabrımın mükafatını alacaktım.. Almalıydım! Hem her şey benim mutlu olmam için böyle gelişmemiş miydi zaten? Kader ağlarını bunun için örmemiş miydi? Beni kurtarmamış mıydı sözde kahraman-lar kendilerince o çok fena gelecekten? Hadi onları geçtim Tanrım, sen niye elini böyle apansız çekiverdin benden?!

Canım daha acımaz sanıyordum.. Oysa şimdi bu satırları yazarken nefes bile alamıyorum! Hoş zaten almak da istemiyorum..

Cansu..